In de commissievergadering ging het over het ‘het braafste jongetje van de klas’, die netjes zijn werk op tijd af heeft en dan van de leerkracht extra werk opgelegd krijgt in plaats van vrijheid. Een luchtige vergelijking waarmee wij proberen de gevoeligheid en het gevoel van oneerlijkheid uit te beelden.
Ikzelf was zeker niet het beste meisje van de klas. Maar ik had wel een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, zeker als ik met een groep klasgenoten samen moest werken. Ik lever mijn bijdrage, en verwachtte dat ook van de andere kinderen. In de frustratie van gemeenten in onze provincie die hun RES-bod waarmaken en zich toch bedreigd voelen, herken ik mijn eigen ergernis wanneer mijn groepsgenoten zaten te kletsen of een boek zaten te lezen (Ja, daarmee verraad ik mijn leeftijd….).
En dat gevoel van onrecht, dat was ook drie weken geleden duidelijk in deze Statenzaal te horen. De urgentie van de discussie is dan ook nu. Toen hadden wij hier tal van insprekers die hun emotie en frustratie duidelijk over het voetlicht brachten. Het huiswerk netjes maken en toch nog een extra opdracht krijgen ontmoedigt en draagt niet bij aan het onderlinge vertrouwen tussen gemeenten en provincie, terwijl wij de gemeenten ontzettend hard nodig hebben voor deze opgave. Tegelijkertijd is het dus ook een signaal naar die gemeenten die worstelen met beginnen aan de opgave. Ga voor eigen verantwoordelijkheid, anders ontmoet u wellicht de wil de van de gedeputeerde.
Om die reden diende ik een Actualiteitenmotie in met 50PLUS CDA met het verzoek om juist die gemeenten die als eerste hun beste beentje voorzetten als laatste te benaderen als we onverhoopt dan toch een projectbesluit voor de plaatsing van windturbines moeten nemen. En ja, dat kan ook alleen met zonne energie zoals vastgelegd in het coalitieakkoord. Want wie ijverig zijn sommetjes af heeft, mag daarna best even buiten spelen. Wie goed doet, goed ontmoet.